9.7 uit 124 recensies
Duistere illusies en eindeloze dieptes
Eerlijk is eerlijk: dit verhaal kan door sommigen als ‘spannend’ of ‘schokkend’ worden ervaren!
Het is zaterdag 20 januari 2018. ‘s Middags waait een rustige oostenwind door Gemert. Niets duidt op mogelijk gevaar; een avondmis zou jaloers zijn op de rust die in het dorp voelbaar is. De wereld is even vergeten dat Trump in Amerika aan de macht is, dat bijna twee derde van alle dieren op aarde is uitgestorven en dat de opwarming van de aarde voor serieuze problemen zorgt. Terwijl de vredigheid zich in Gemert voortzet, komen in de verte wat mensen aangefietst. Ze verzamelen zich bij een plaatselijke villa van 5 miljoen. Meteen daarna stopt daar een auto, waar een mysterieus persoon uitstapt. Uit de villa komen enkele mensen gelopen en er ontstaat een groepje op straat. Wie zijn deze mensen en zijn ze iets van plan? Gaan ze misschien de plaatselijke rust verstoren? Nee, dit is het kantoorpersoneel van Brabant Match. En ze hebben zin in een avontuur. Vol goede moed begonnen ze hun personeelsuitje, een uitje wat ze voorlopig niet meer zullen vergeten..
Het begin van een avontuur
Een taxi bracht ons naar het veelbelovend land en we stapten uit bij een opmerkelijk gebouw. Dit had niets weg van een McDonald’s, een Primark of een leuk cafeetje of restaurant. Het gebouw zorgde voor een spooky schaduw over de straat en je zag dat mensen met een grote boog om dit pand liepen. Bewust. Er was hier iets niet pluis. Maar hé, dit zou Brabant Match niet zijn als we deze uitdaging niet aan zouden gaan. Wellicht woont hier wel iemand die op zoek is naar een toffe baan?! Als zeven helden (op sokken) duwden we de deur op een kier en keken naar binnen. Donker. Stoffig. Eng. Dit was alles behalve een McDonald’s, een primark of een leuk cafeetje of restaurant. Een half donkere gang wees de weg naar een enkele deur aan het eind. “De eerste uitdaging” stond op de deur gekrast. We zetten een stap binnen en liepen zelfverzekerd naar voren. Met een zware knal werd de deur achter ons dichtgegooid. We zaten vast, we konden niet meer terug. In de verte hoorden we iets dat leek op het gelach van een baby. Dit keer geen lieve Nora, maar een afschuwelijk creepy lachje dat iets weg had van Chucky (die moordlustige pop uit de film). Het gelach ging door merg en been. Als ware Ghostbusters liepen we door de donkere gang en stonden voor de deur. Toen we naderden, ging deze met een zacht gepiep open. Het babylachje werd luider en toen we naar binnen keken stond daar, in het midden van de kamer, een babybedje. In de ruimte hing één zielig lichtje en we zagen bijna niets. Er bewoog echter iets onder het deken. Dat is waar het enge gelach vandaan kwam. Toen Piet-Hein, de moedigste van het stel, het deken opzij trok, lag daar een pop. Geen lief Barbie popje, maar een verwaarloosd Baby Born exemplaar. Het gelach stopte. De pop was fake. De deur vloog dicht, op slot; dit was een val. We zaten opgesloten in een babykamer, met 7 hardwerkende jongelingen die nog een heel leven voor zich hadden. Dachten ze, hoopten ze.
Het gewaagde parcours
Na 5 minuten in het duister getast te hebben, ging een licht aan. Geen bouwlamp, maar een zielig lichtje aan het plafond, net genoeg om onze eigen voeten te kunnen zien. De pop vloog in brand en een hoopje as was alles dat overbleef. Plots ging er in de kamer een telefoon. Roy, de één na moedigste van het stel, nam op en kreeg een babystemmetje aan de lijn: “Een.. twee.. drie.. vier.. vijf.. zes.. zeven.. waar is de uitgang gebleven?” Er werd abrupt opgehangen. Een rustige westenwind waaide door de kamer. Even duidde niets op mogelijk gevaar; een ochtendmis zou jaloers zijn op de rust die in de ruimte voelbaar was. En toen stortte, met een hevige knal, een deel van de muur in. Stof nam bezit van de kamer en hoestend en proestend liepen onze helden naar de opening die was ontstaan. Een waar Indiana Jones parcours lag voor ons uitgestippeld: pinnen, rondvliegende kogels, zware stekels en doodskoppen aan de muur. Toortsen ontstaken en heldhaftige muziek bracht de gepaste sfeer. De kamer daagde ons uit, maar niets zou ons weerhouden om te ontsnappen uit deze ware nachtmerrie. Wij zijn niet zomaar zeven willekeurige angsthazen, wij zijn Brabant Match en geen uitdaging is ons te hoog gegrepen! Als zeven lenige sportkandidaten werkten we ons door alle hindernissen heen. We sprongen over ingestorte vloeren, ontweken rollende stenen en renden voor ons leven toen een gigantische monsterbaby uit de afgrond kwam gekropen en ons achternaliep. Aan het eind van de kamer waren zeven schakelaars aan de muur bevestigd. Zeven schakelaars, zeven helden. Deze hint was te makkelijk; hier klopte iets niet. De monsterbaby kwam steeds dichterbij en we konden niet anders dan de schakelaars tegelijkertijd activeren. Even gebeurde er niets, en de monsterbaby stond voor ons. Het haalde uit met zijn gigantische rammelaar en met een heftige knal schoof de vloer onder ons vandaan. We vielen omlaag en de rammelaar miste onze hoofden op een haar na. Terwijl we reddeloos in de diepte vielen, hoorden we het schreeuwerige gejammer van de giga baby. We hadden het kwaad gemaakt.
De Kamer der Illusie
Toen we met een plof neerkwamen op iets wat leek op drijfzand, sloot het plafond boven ons. Toortsen ontstaken en we zagen een open deur. Echter, het drijfzand nam bezit van onze zeven helden. We waren nog nooit zo diep gezonken. Sanne, de slimste van het stel, kwam met een geniaal idee en als ware drijfzand experts wisten we ons uit het benauwde zand te bevrijden. Piet-Hein had teveel zand gehapt, dus die moest eerst nog worden gereanimeerd. Lotte werd aangewezen als slachtoffer. Toen iedereen in staat was zijn weg te vervolgen, liepen we door de open deur. Dit moest het einde zijn, want op de deur stond “Ga-hier-doorheen-als-je-geen-zin-meer-hebt-in-avonturen-en-gewoon-weer-terug-wilt-naar-de-echte-wereld”. Echter, deze hint was te makkelijk; hier klopte iets niet. We liepen naar binnen en in de kamer hadden zich vele mensen verzameld. Rustig sloot de deur zich achter ons, maar hé, geen probleem: we waren niet alleen. Toen we de mensen vroegen hoe te ontsnappen, reageerde iemand achterin de kamer. “Ik ben op zoek naar werk” zei een rustige, monotone stem. De reactie verbaasde ons, maar we grepen deze kans graag om, tussen alle avonturen door, kandidaten te werven voor ons uitzendbureau. We wilden bevestigend antwoorden, toen we werden onderbroken door een gegil aan de andere kant van de kamer: “IK WIL WERK!!!”. Geschrokken keken we opzij toen een dame op de grond viel en krijsend naar haar hoofd greep. Ze had pijn en bleef steeds dezelfde drie woorden gillen. Hopeloos liepen we naar de vrouw toe, om haar te helpen. We werden echter tegengehouden door een jongetje met rood doorlopen ogen. Hij greep collega Kim hard bij haar arm en vertelde op dreigende toon: “geef mij een baan, of ik ontvoer je konijn”. Andere collega’s werden ook vastgegrepen door respectievelijk een oudere dame, een man met ontbloot bovenlijf en een eenhoorn onderbroek, een kind met een Barbie pop, een zakenman met bijpassend hoedje, een gorilla met een banaan en een vrouw met vier armen, drie benen, vijf hoofden en drie en een halve bil. Allen riepen ze met een dreigende, monotone stem: “werk. geef. mij. baan. werk. geef. mij. baan. werk. geef. mij. baan. WERK!” Onze helden werden overspoeld. Zo kon het niet gaan; dit kon niet waar zijn. Als een ware redder in nood sprak collega Rody opeens, tussen al het geweld door, enkele woorden. Rustig, zoals een noordenwind die door je haren kroelt. Rustig, zoals een pastoor de heilige woorden uitspreekt tijdens een kerkmis op zondagmiddag. Hij kwam niet boven het geweld uit (Kim werd aan de haren getrokken, er stampte iemand op Lotte’s voet, Sanne kreeg de volle laag van een handtas), maar dat maakte niet uit. Want dit waren de woorden der verlossing. Dit betekende het einde van een nachtmerrie. Rody had het al die tijd al geweten, maar durfde de woorden niet te uitten. Dit was het moment. The moment of fame, zeggen ze dan. Het moment om deze illusie te beëindigen en terug te gaan naar de wereld buiten deze kamers. “Uotzendosburos Brabos Matcholololonos” klonk het. Alles verdween. Alles. We zagen niets meer, alleen maar zwart. Leeg. Niets.
Het einde van een avontuur
Toen onze helden hun ogen openden, lagen ze buiten het gebouw op de grond. Mensen kwamen voorbijgelopen en ontfermden zich over ons. We werden overeind geholpen en keken vragend om ons heen. Wat was er gebeurd? Waar was het gebouw? Het pand dat we voorheen waren binnengetreden, stond daar niet meer. Een McDonald’s had zijn plek ingenomen, met aangrenzend een drukbezochte Primark. Het leek alsof deze gebouwen er al jaren stonden. Niemand leek verbaast. Onze zeven avonturiers keken elkaar aan en dachten hetzelfde: hier klopt iets niet. Collega Iris sprak een meneer aan, die aan de overkant van de straat stond, starend naar de McDonald’s. “Grappig hè, hoe dingen kunnen lopen?” zei hij met een kalme stem. “Soms zien we bepaalde dingen die er helemaal niet blijken te zijn.” Iris vroeg meteen naar het spooky gebouw dat ze zich herinnerde, maar er niet meer stond. De man luisterde aandachtig en vervolgde zijn boodschap: “zie jij het ook, jongedame? Heb je ‘m gezien? De mega baby?” Na een heftig geknik eindige de man zijn verhaal: “je had niet mogen ontsnappen. Echt niet. Jullie hadden hier niet moeten zijn. Je moet terug, je moet terug.” De man liep rustig weg en een vreemd gegrinnik kwam uit zijn richting. Het gegrinnik van een baby die kwaad in de zin heeft. Het gegrinnik van een baby die nog niet klaar is met onze helden. De lucht werd donkerder en onze helden zagen de wereld om zich heen vertroebelen. Na een heftig gebrul keken we geschrokken achterom. De McDonald’s had plaatsgemaakt voor het gebouw van voorheen. Een gigantisch, zwart pand met een duister karakter. Uit een raampje bovenin keek mega baby naar ons omlaag. Het keek uitdagend naar ons en liep toen weg bij het raam. De deur ging krakend open en de donkere gang van voorheen kwam onze helden in het vizier. Achterin was één deur, net als voorheen. “De tweede uitdaging”, stond op de deur gekrast.
> Dit verhaal is gebaseerd op de Escape Room ervaring tijdens ons personeelsuitje op 20 januari 2018 <
Check onze actuele vacatures en aarzel niet om contact op te nemen voor een gesprek.. als je durft.
