9.7 uit 124 recensies
De Gesloten Deur
Met kleine slaapoogjes en een grote gaapmond stap ik uit bed, neem ik een vlug ontbijtje en stap ik in de auto richting kantoor. Ik parkeer mijn Ferrari, loop richting de ingang van het kantoor en grijp de deurklink vast. Geschrokken doe ik een stap achteruit: de deur geeft niet mee en is beduidend op slot. Is het vandaag geen werkdag? De rolgordijntjes zijn open en ik kijk naar binnen. Kim en Esther kijken me vanachter hun pc aan en giechelen zacht. Middels hand- en voetgebaren probeer ik duidelijk te maken dat het me niet lukt om binnen te komen, maar ze lijken me niet te begrijpen. Ik probeer het vervolgens met morse code, maar ook dat lijkt onbegrijpelijk over te komen. Ik haal snel een leeg A4’tje uit mijn tas en schrijf er met de pen uit mijn borstzakje “Kunen julli de deur opemaken?” op. Piet-Hein komt met een bak koffie voorbijgelopen en stopt bij het raam waarvoor ik sta. Hij kijkt opzij en steekt z’n duim omhoog. Fjuuw, hij heeft me gezien. Vol onbegrip moet ik echter toekijken hoe hij gedecideerd richting zijn werkplek loopt, rustig plaatsneemt en zijn voeten omhoog gooit. De deur wordt helemaal niet opengemaakt. Sterker nog, hij negeert me gewoon. Wat is hier aan de hand? Binnenkomen wordt nog een hele uitdaging..
Poging 1
Ik kijk vluchtig om me heen en zoek naar een oplossing voor dit opmerkelijke probleem. Vol glans en glorie staat daar het Brabant Match reclamebord te schitteren. Ik loop erheen, pak de zware marketinguiting met beide handen beet en geef er een ruk aan. Dit ding is überhaupt niet te verschuiven, laat staan te tillen. Als ik opzij kijk zie ik Dinzy voor het raam staan en haar vuist omhoog houden. Een omhooggaande vuist is een internationaal teken voor: “pas op, kijk uit, nog één keer en ik maak moes van je!”. Met die topper wil je geen ruzie, dus ik besluit het Brabant Match symbool op haar plek te laten staan. Met een gemaakte glimlach passeer ik mijn collega en loop ik opnieuw naar de deur. Alsof mijn 68 kg kans maakt in het gevecht tegen een gesloten deur, besluit ik mijn lichaam als stormram te gebruiken. Ik neem een aanloop vanaf Kingspan Unidek en ren zo hard ik kan op de deur af. Mijn lichaam draai ik 45 graden, ik zet me schrap en kom met een keiharde klap tegen de kantoordeur aan. Er is niets gebeurd, behalve dat mijn schouder pijn doet. De moed zakt me in de schoenen en ik zak door mijn knieën op de grond neer. Mijn bips raakt de koude grond en mijn rug raakt de koude deur. Vanuit het kantoor hoor ik de warme klanken van Beyoncé, opgevoerd door twee megafans. Ik kan het hier niet bij laten zitten; ik zal mijn werkplek bereiken, hoe dan ook. Tijd voor poging 2.
Poging 2
Een logische vervolgstap is binnenkomen via het dak. Ik sta op, loop richting het gebouw tegenover ons kantoor en begin te klimmen. Mijn rugzak is standaard uitgerust met vlieguitrusting, waarmee ik minstens 100 meter af kan leggen via het luchtruim. De benodigde ingrediënten zijn ruimte en wind. Vanaf het hoge gebouw is er voldoende ruimte en het windje dat waait is voldoende om mij op het dak van Brabant Match te krijgen. Op de helft van mijn klim kijk ik omlaag en zie ik collega Kim aan komen scheuren. Met piepende banden gooit ze haar limo op de laatste vrije parkeerplek en stapt ze uit. Ik wil roepen dat ze niet binnen kan, omdat de deur gesloten is, maar ik ben te laat. Voordat mijn stembanden een frequentie hebben kunnen creëren, heeft ze de deurklink al beetgepakt en is ze het kantoor binnengestapt. Uit verbazing laat ik mezelf bijna vallen, maar ik herpak me. Is de deur open?! Vol goede moed vervolg ik mijn klim en beland ik op het dak van de overburen. Ik neem niet het risico dat de deur weer op slot is gedaan, dus ik haal de vleugels uit mijn rugzak. Met uiterste souplesse monteer ik ze aan mijn lichaam en neem een aanloop. Ik beweeg mijn armen in een regelmatige beweging en spring van de rand. Beneden mij kijken voorbijgangers toe. Ze zullen vast denken: “zie ik daar een engeltje vliegen?”. Halverwege de vlucht besef ik dat de mogelijkheid redelijk aanwezig is dat ik het dak niet haal. Het is alsof er bakstenen aan mijn voeten hangen en ik daal snel. Vol teleurstelling kom ik op de grond neer, recht voor het raam. Ik zie Dinzy naar het raam komen lopen en haar vuist opnieuw omhoog steken. Nee, ik heb het reclamebord niet aangeraakt. Lotte en Sanne hoor ik schreeuwen dat ze ‘Single Ladies’ zijn. Opnieuw probeer ik de deur, maar deze zit echt potdicht. Wat is hier aan de hand?
De oplossing
Ik zie iemand aan komen lopen met hoogstwaarschijnlijk Brabant Match als einddoel. Hij lijkt ergens naar op zoek te zijn.. naar werk? Als een living statue sta ik naast de deur, om geen aandacht te trekken en vooral te doen alsof ik er niet ben. Als hij voor de deur staat, maakt ie ‘m zonder enige moeite open. Als een jachtluipaard reageer ik hierop en glip door de nog open deur naar binnen. Fjuuw, het is me gelukt. Het Beyoncuurtje (één uur per dag Beyoncé meezingen) is zojuist ten einde en Dinzy zit weer niet-gewelddadig achter haar pc. Ik kom met een neppe glimlach binnenlopen en beken mijn fout voor mijn voltallige team collega’s: trekken, niet duwen. Ik had het kunnen weten. Roy vergeeft het me, ik mag blijven. Als ik achter mijn pc kruip, zet de eindbaas daar een heerlijke cappuccino voor me neer. Ahh, droomcollega’s.
Wil je ons kantoor binnen? Geen probleem. De tweede deur is duwen, niet trekken.
Klik hier als je werkzoekende bent en op zoek bent naar een baan die bij je past.
Klik hier als je opdrachtgever bent en op zoek bent naar (een) medewerker(s).
