9.7 uit 124 recensies
Het propje
Je merkt bij binnenkomst dat er een aparte sfeer hangt in het Brabant Match kantoor. Op het moment in de ochtend dat Lotte de deur openmaakt, hoor je een gegiechel vanaf de rechterkant van het kantoor en besluit Kim stiekem een propje te maken van haar notitieblaadje. Lotte sluit de deur achter zit. Een bons, een kleine galm. Een “Goedemorgen lieve collega’s!” is het startsein, de code, de hint. Propjes gooien naar medewerkers die binnenkomen is een aloude traditie bij Brabant Match. Lotte weet dat ze slachtoffer gaat zijn, want ze heeft zojuist de deur achter zich dichtgemaakt en de code hardop uitgesproken. Kom maar op. Ze zet zich met een brede grijns schrap, wachtend op de prop die gaat komen…
Let op: onderstaande gebeurt in een tijdsbestek van ongeveer 7 seconden, waarbij Roy fungeert als supervisor en supporter. Tijdens deze 7 seconden staat hij met gespreide armen in de lucht en schreeuwt hij veelbelovende aanmoedigingen.
Als een ervaren senior-ninja showt Kim een aantal snelle moves en gooit ze het propje als een werpster richting Piet-Hein, die al als sumoworstelaar in hurkpositie zit te wachten naast de kantoorplant. Hij vangt het propje met het grootste gemak op, draait een rondje en werpt het propje in een sierlijke boog richting Esther, terwijl hij een zware “OEH!” eruit flapt. Esther lijkt mis te grijpen en uit een schrille “IEHH!”, waarna ze het propje alsnog tussen haar tenen weet te vangen. Zonder er verder bij na te denken, laat ze het propje als een zware rollende steen over de kantoorvloer glijden richting Rody. Deze wacht op precies het juiste moment en slaat dan, net voordat het propje hem bereikt, zijn ijzeren vuist op de vloer vallen. Met een chaotische “OEHIHIOEHA!” slaat hij zo hard hij kan op de vierde tegel van rechts, ongeveer in de linkerbovenhoek, waardoor het propje wordt gedwongen een andere kant op te rollen. Precies richting Sanne. Zij is de een-na-laatste in de schakel en het is haar taak om de allermoeilijkste move uit te voeren. Terwijl het propje haar kant op rolt, springt ze op haar bureau en maakt ze een achterwaartse flipflop. Daarbij krijst ze het legendarische woord, de oerkreet, de motiverende alleszegger: “HIYAAAAAA!”. Ze raakt het propje nog net met haar hak en werpt ‘m omhoog richting Iris, de laatste in de schakel en degene die het propje naar de binnenkomende medewerker moet gooien. Alles lijkt goed te gaan, totdat het propje de lucht doorzoeft en de werkplek van Iris nadert. Iedereen kijkt in slowmotion toe hoe het propje de werkplek bereikt en dwars door Iris heen vliegt. Dit is niet mogelijk, dit is magie. Hoe kan het dat Iris mist? Ze mist nooit. Het propje heeft altijd nog haar bestemming, namelijk het hoofd van de binnenkomende medewerker, bereikt. Behalve nu. Behalve vandaag. En waarschijnlijk ook de dagen daarna en ook die daarna. Het propje zal nooit meer de binnenkomer bereiken; Iris heeft het Brabant Match kantoor verlaten. Een ontbrekende schakel.
Geschrokken kijkt iedereen toe hoe het propje ongemakkelijk op de grond valt en meteen stil komt te liggen. Het propje is gestorven; de laatste schakel heeft haar cruciale beweging niet kunnen uitvoeren. Het propje heeft haar bestemming niet bereikt en Lotte staat met open mond in de deuropening. Niemand durft iets te zeggen, want dit is nog nooit voorgevallen. Elke medewerker krijgt standaard, elke dag, elke ochtend een propje tegen het hoofd in de vorm van een “Haha leuk dat je er bent hier heb je een propje doe er wat mee lekker tegen je hoofd haha zo leuk”. Behalve vandaag. En de schakel zal niet meer worden hersteld. Iris is weg. Vertrokken met de horizon, op weg naar een nieuwe uitdaging. Het pad zal hobbelig zijn, maar dat maakt Iris niet uit. We weten dat ze er zal komen en dat ze haar doel zal bereiken. Niet meer als laatste, belangrijkste schakel in het propjesgooiproject, maar als succesvol studente. Een afgeronde studie en een mooie kans op de arbeidsmarkt. Succesvol tijdens haar stage, succesvol tijdens haar studie en succesvol als vaste medewerker bij een succesvol bedrijf. Bijvoorbeeld bij Brabant Match, we zeggen maar wat…
Dat kan dan wel zijn, maar wij zitten met de gebakken peren. Wie moet nu als laatste schakel fungeren in het propjesgooiproject? We zijn genoodzaakt dit anders aan te pakken. Laten we het verhaal een beetje terugpakken: Daarbij krijst ze het legendarische woord, de oerkreet, de motiverende alleszegger: “HIYAAAAAA!”. Ze raakt het propje nog net met haar hak en werpt ‘m omhoog richting Iris, de laatste in de schakel en degene die het propje naar de binnenkomende medewerker moet gooien. Alles lijkt goed te gaan, totdat het propje de lucht doorzoeft en de werkplek van Iris nadert. Iedereen kijkt in slowmotion toe hoe het propje de werkplek bereikt en plotseling rent Lotte naar voren. Ze ziet niemand op de werkplek zitten en besluit razendsnel dat ze er zelf voor moet zorgen dat het propje haar voorhoofd bereikt. Haar wangen flapperen in de wind, terwijl ze in slowmotion met een snelheid van 240 km/uur naar voren sprint, richting de werkplek van Iris. Ze ziet dat ze het op deze manier onmogelijk gaat halen en besluit zich af te zetten. Spring, springer, springst. Alsof ze springveren onder haar zolen heeft, zet ze zich af en gooit ze zich in een zijwaartse Cleopatra positie voor het naderende propje. Iedereen kijkt vol verwachting toe, totdat het propje succesvol het voorhoofd aantikt. Lotte slaakt nog een laatste “OEFFFFFFFFFFFF” en valt dan tevreden languit op de grond. Het propje rolt bij haar weg en ze lacht hardop. Haar collega’s lachen met haar mee en pure euforie galmt door de kantoorruimte. Het is gelukt. Ondanks dat we het niet hadden verwacht, hadden we het propjesgooiproject succesvol afgerond zonder allerlaatste schakel. We weten dat Iris dit zo had gewild, dat ze had gewild dat wij een oplossing zouden zoeken voor elk probleem. En dat hebben we gedaan. Vanaf nu gooien binnenkomende medewerkers zich gewoon voor het propje, als een keeper voor een naderende, vliegende bal. Op deze manier kunnen wij het project alsnog telkens succesvol uitvoeren. Stiekem denken we wel nog steeds aan Iris. Hoe zij met een enkele HANDbeweging (woow, hand is groot) het propje altijd richting de opengaande deur wierp. Pure souplesse, pure perfecte, puur Iris.
Wanneer we het kantoor om 17:15 uur verlaten en de parkeerplaats naderen, kijken we met enigszins dichtgeknepen ogen richting de ondergaande zon. Aan de felle horizon staat in de verte een poppetje, een figuurtje, een bewegend dingetje. Het lijkt naar ons te zwaaien. Niemand ziet wie of wat het is, maar toch zijn we allen overtuigd: Iris zwaait ons uit en wenst ons succes. Met vochtige ogen kijken we met alle medewerkers op een rijtje toe. We houden elkaars handen vast en glimlachen tevreden, terwijl de tranen over onze wangen rollen. De wind brengt een boodschap met zich mee, een gefluister wat vanuit de horizon lijkt te komen. Niemand hoort wat er door de wind wordt meegenomen, maar toch zijn we allen overtuigd. We kijken elkaar aan en knipogen tevreden. Het is goed zo, het komt goed. We gaan ervoor. Tjakka. En groetjes van Willem.
Klik hier als je werkzoekende bent en op zoek bent naar een baan die bij je past.
Klik hier als je opdrachtgever bent en op zoek bent naar (een) medewerker(s).
